خوددرمانی به روش count to 10

خب ذهن فوق‌العاده بازیگوش من درسته که برام فکرهای منفی و درگیری‌های نابه‌جای فکری و حمله‌های فکری زیادی میاره، و مثلا ممکنه وسط بافت پوششی بخش تنفسی حفره بینی به موجودی کارت بانکیم فکر کنم، اما عوضش همین ذهن یه سری فکر‌های بکر هم برام داره که یک نمونه‌اش رو اینا براتون می‌گم. امروز دقیقا یادم نیست که کی و کجا ولی گمونم در اتوبوس دانشگاه یک آن بدون هیچ پیش‌زمینه‌ای به ذهنم خطور کرد که برای از بین بردن رخوت دیروز و محو‌کردن فکرهای درگیر کننده سرم، شروع کنم به کارهای خوب و قابل توجهی که در طول روز انجام می‌دم و سعی کنم اونارو به عدد ۱۰ برسونم. در واقعا تو ذهنم با لهجه خیلی غلیظ آمریکایی به خودم گفتم count to 10.

   نمی‌دونم شاید این واقعا یه روش روانشناسی هست که یه روزی جایی خوندم، ولی به‌هرحال اینجا به ذهنم رسید و شروع کردم به شمردن. این روش فوق‌العاده دائم تشویقم می‌کرد و بهم انرژی می‌داد که به سمت چیزهایی ارزشمند و درست متمایل بشم. چیزهایی که در حالت عادی ممکن بوده به دلایلی نادیده‌گرفته بشن.

   ۱. به بانک رفتن و گرفتن رمز دوم کارتم

   ۲.رفتن به دانشکده ادبیات و گرفتن کتاب طرح تخفیف این ماه

   ۳. رفتن به سلف جندی شاپور و گرفتن کتاب طرح بنی کتاب

   ۴. رسیدن به نماز جماعت مسجد دانشگاه

   ۵. حرف زدن با آقای خابالو درباره اینکه اگه لغو کلاس چهارشنبه براش مشکل ایجاد می‌کنه من به نفع اون اعتراض می‌کنم.

   ۶. برخورد به‌جا و درست با هم‌اتاقی‌ها در بدو ورود ( و این‌طوری شد که من تصمیم گرفتم باهاشون مدارا کنم به جای اینکه ازشون فاصله بگیرم. این بهترین تصمیم ممکن بود )

   ۷. رفتن به نمازخونه خوابگاه برای نماز شب ( کلی دختر چادر به سر رنگی رنگی در یه فضای صمیمی پشت سر امام جماعت خجالتی و سربه‌زیری که از در دوم نمازخونه وارد شد و فضای فوق‌العاده دوست داشتنی‌ای که من رو حسابی متعجب کرد، تعجب از اینکه چرا قبلا اینجا نیومدم!

   ۸. درس خوندن و تموم کردن بخش مربوط به امروز در کتابخونه و متمرکز.

   ۹. طالبی قاچ کردن برای بچه‌های اتاق و حرف زدن باهاشون.

  ۱۰. خوندن ۶۰صفحه کتاب جدید "مرگ ایوان ایلیچ" :)

این روش واقعا معرکه ست. احساس مفید بودن می‌کنم. امتحان کنید. مخصوصا برای روزهایی که خسته‌اید یا وضعیت روحی مناسبی ندارید. بعد از انجام کارها عدد کار رو پیش خودتون زمزمه کنید و یا حتی با دست نشون بدید. حال خوب رو باید به دست آورد.

good luck

نوشتن باید بماند...

می‌خواستم چزهای مفصلی درباره دوست بنویسم و از منزوی شدن شدیدم پرده بردارم با عنوان "خانه دوست کجاس ". یه چیزهایی هم درباره علاقه شدیدم به خلق چیزها و کارهای دستی بنویسم که باید اولش اون ویدئو صفحه دور نیست آپلود می‌شد. حتی می‌شد از تصمیمات مهمی که دارم می‌گیرم بنویسم. یا اون پست فوق‌العاده "من خالق تو هستم، در ذهنم" وای وای وای چقدر که خوبه اون ایده:)

ولی حس هیچکدوم نبود. حتی از غر زدن درباره بارون فوق‌العاده‌ای که بخاطر سرماخوردگی نرفتم زیرش اجتناب کردم. حس نوشتن نبود.

حالا چرا اینو می‌نویسم؟ خنده داره؟ خب می‌خوام بگم که ناراضیم. دارم با این کار به خودم اعتراض می‌کنم! شاید بعدا نشستم نوشتم. امیدوارم.

پُک: غُرغُر شبانگاهی

من قبل عید فقط یه هفته زودتر از بقیه رفتم خونه، اونم از سر اجبارِ عروسی دخترخاله بود. وگرنه عمرا همچین کاری نمی‌کردم. حالا تو این یه هفته طوفانی به‌پا شده که نگو. کلاس بافت عوض شده، آناتومی مبحث قلب و تنفس بوده، آمار به قسمت سخت غیر تکراری رسیده، فیزیولوژی سلول تموم شده. فقط تنها اتفاق خوبی که افتاده این بوده که جای دانشکده عوض نشده. فکر کن میومدم می‌گفتن دانشکده به جزیره قشم منتقل شده، واااای خداروشکر.

😩

+ به عنوان ضمیمه هم امتحان آناتومی دارم فردا، درحالی‌که از شنبه مریض شدم، نصف هفته خواب بودم نصف دیگش در شُرُف خوابیدن:/

پُک : جنوب

فاطمه میگه تو مغازه‌های رامهرمز نوشته نسیه فقط در روزهای برفی:)

+ ولی نمیدونید همین گرمای جنوب چقدر واسه یه آدم سرماخورده دلچسبه. انگاری چسبیده به بخاری همش :/

+ حتما یادتون هست که پُک می‌شد پست کوتاه.

24hourproject

از آنجایی که من در حوزه عکاسی هنوز جوجه محسوب می‌شوم و "راه درازی مونده که بتونم به خودم بگم عکاس" از جار و جنجال‌های عکاسی و اتفاقات خاصش پیش پیش خبردار نمی‌شوم. این خاصیت اولین سال عکاسی حرفه‌ای ست. القصه، چند روز پیش داشتم انگشت اشاره دست راستم را روی صفحه جابه‌جا می‌کردم که کم کم فهمیدم جماعت عکاسان دارند از پس اینستاگرام وول می‌خورند و پچ پچ می‌کنند و خلاصه خبری در راه است! بیشتر انگشت جابه‌جا کردم که خوردم به تکرار دائم 24hourproject "پروژه 24 ساعته" . همین‌طور که انگشت می‌کشیدم چیزهای بیشتری دستگیرم می‌شد و پیج‌های اینستاگرام محبوبم که الحق مفیدند توضیحات خوبی ارائه می‌دادند ( اشاره ویژه به پیج حمیدرضا امیری متین که لایو‌هایش پر از جذابیت و درس عکاسی ست ).


   ماجرای پروژه این است که شما باید به عنوان یک عکاس مستند و خیابانی در روز هفتم آپریل طی یک پروژه بیست و چهار ساعته عکاسی کنید و هر ساعت ( به وقت کشور خودتان ) یک عکس را در اینستاگرام منتشر کنید و در نهایت 24 عکس برای این پروژه داشته باشید. موضوع امسالِ این پروژه، women in your city "زنان شهر شما" ست. البته ظاهرا شما می‌توانید از هرچیز دیگری عکس بگیرید اما محور پروژه این است. 24ساعته بودن پروژه هم یک چیز نمادین است و شما لزوما نیاز نیست تمام روز در حال عکاسی باشید و حتما هر ساعت یک عکس منتشر کنید. اما طبیعتا پیروی هرچه بیشتر از الگوریتم‌های پروژه به موفقیت شما کمک می‌کند. عکس‌ها با کپشن و هشتگ و تگ‌های خاص پروژه در صفحه اینستاگرام شما منتشر می‌شوند ( عکس بالا توضیح نحوه انتشار عکس‌هاست، ابتدا باید در سایت پروژه عضو شوید سپس عکس‌ها را با ساعت ثبت عکس، هشتک کشور وشهرتان و یک داستان یا عنوان به علاوه ذکر پروژه و تگ‌های مربوط به آن و در نهایت هشتک‌های دلخواه پایین عکس شامل عکاسی مستند، عکاسی خیابانی و روایت داستان منتشر کنید ). سپس داوران عکس‌های شما را می‌بینند و از بین تمام عکس‌ها انتخاب می‌کنند و عکس‌های منتخب را در صفحه اینستاگرام پروژه با آدرس 24hourproject منتشر می‌کنند. همچنین عکس‌های انتخابی به گمانم در کتاب این پروژه چاپ می‌شوند.
   گفته شده این پروژه برای نشان دادن اوضاع زنان جهانT برای حمایت از آن‌هاست اما از نظر عکاسی یک گردهم‌آیی عکاسی برای عکاسان سراسر جهان است. عکاس‌ها در این سبک پروژه‌ها با هم آشنا می‌شوند و این یعنی شما کلی عکاس داخلی و خارجی را به دایره معلوماتتان وارد می‌کنید و از دیدگاه من مهم‌ترین مسئله درباره عکاسی تجربه است و بیشترین پیشرفت با تجربه حاصل می‌شود پس هرچه عکاس‌های بیشتری بشناسید، تجربیات بهتری خواهید داشت و به عکاس بهتری بدل می‌شوید ( البته این مسئله علوم دیگر را هم پوشش می‌دهد ). نکته بعدی "به چالش کشیدن خود" است. ایده‌آل‌ترین حالت این پروژه این است که شما واقعا 24 ساعت تمام دوربین به دست در شهرتان تاب بخورید و شات بزنید. این چالش دلنشینی ست که تجربه‌اش خالی از لطف نیست. همچنین موضوع داشتن خودش یک چالش دیگر است. عکاس  تلاش می‌کند در چهارچوب موضوع عکس بگیرد و این کار را سخت‌تر می‌کند.
   در این بین بعضی‌ها نامردی می‌کنند و عکس‌های آرشیوی منتشر می‌کنند ( یعنی عکس‌هایی که امروز نگرفته‌اند ). بعضی‌ها برای دیده شدن، عکس‌های خاصی منتشر می‌کنند و بعضی‌ها هم دور هم درباره پروژه بحث می‌کنند، با هم شوخی می‌کنند، عملکرد داوران را نقد می‌کنند و درگیر این اتفاق دنیای عکاسی‌اند. جدا از عملکرد پروژه و خود پروژه، انگیزه برای عکاسی و افتادن توی همچین ماجرایی برای اکثر عکاسان خیابانی و مستند جذاب است و این دنیای عکاسی را پر جنب و جوش می‌کند و حال عکاسان را خوب.
   از صبح در پروژه وول می‌خورم، عکس می‌بینم، لایک می‌کنم. عکاسان به تکاپو افتاده‌اند. بعضی در استوری‌های اینستاگرام خود با هم شوخی می‌کنند، جوک برای پروژه می‌نویسند، همدیگر را تگ می‌کنند، جواب می‌نویسند. این‌طور اتفاقات جذابی به دنیای عکاسی رنگ و بو و مزه می‌دهد و حال عکاسان را خوش می‌کنند ( البته بیشتر آن عکاسانی که در حاشیه‌ها آرامش خود را حفظ می‌کنند مثلا  وقتی که با وجود عکس‌های خوب دیگر، چند عکس رژ لب زدن زنان از عکاسان ایرانی را بین عکس‌های منتخب می‌بینند! ).

+ امثال من هم با حسرت سر کلاس بیوشیمی فیزیولوژی می‌نشینند :(
+ اگر علاقمندید هشتک 24hourproject را دنبال کنید، برای مشاهده شهر خود هشتک 24hr18_city را دنبال کنید ( جای city شهر خود را به انگلیسی بنویسید ). برای خندیدن، در اسرع وقت ( برای پاک نشدن ) استوری‌های دو بزرگوار زیر را ببینید:
mohammadmohsenifar
morteza.jaberian
:)

تُشمال بِنِه

من از اعماق وجودم دلم می‌خواست یک دختر جوان روستایی بودم در روستای بکر و دست‌نخورده‌ای که ماشین کم بود، پیراهن دِکلته و کفش پاشنه‌بلند نبود و سقف خانه‌ها لوستر نداشت. من دلم می‌خواست پدرم کشاورزی بود که پسر نداشت و من دور زمین و باغش وول می‌خوردم. هرروز اسب‌سواری می‌کردم تا چشمه با پیراهن و دامن و موهای بافته آویزان. پیاده می‌شدم آب سرد چشمه که جریانش شدت داشت را می‌زدم توی صورتم که از آفتاب سوختگی سرخ شده و می‌خندیدم بلند. می‌رفتم صحرا گیاه می‌چیدم می‌ریختم توی دامنم و پسر فلانی‌خان مرا دید می‌زد. در عروسی‌ها میان آن همه رنگ من هم دستمال‌بازی می‌کردم و همان پسر فلانی‌خان یواشکی نگاهم می‌کرد.

   من حاضر بودم تمام حیاط را جارو کنم. به دام‌ها برسم، شیر گاو بدوشم، نان بپزم، حلوا و کلوچه درست کنم هر عید و کمک بابا محصول زمین را برداشت کنم، اما دختر یک روستای بکر و دورافتاده باشم.

+ اختلاط فرهنگ و سبک زندگی در عین جابه‌جایی اقوام و مرزهای هر قوم و گذر زمان را می‌توانید یک نظر در اقوام من ببینید. نام‌خانوادگی من ترک است اما خودم لر هستم و اقوام من در جشن‌ها کردی می‌رقصند!

+ عنوان جمله بختیاری است که فاطمه و مرضیه - هم‌اتاقی‌هایم - به کسی که آهنگ می‌گذارد می‌گویند که یعنی " تشمال بگذار ". تشمال هم موسیقی محلی بختیاری ست برای جشن و پایکوبی که با نی و تنبک و ابزار موسیقی محلی نواخته می‌شود. دستمال‌بازی هم پایکوبی محلی بختیاری‌ها و لرهای خاوری ست که با دوتا دستمال و موسیقی تُشمال انجام می‌شود.

نگارنده دیروز و امروز درگیر حنابندان و عروسی پسرعمه پدرش بوده و دوباره فکری شده در فرهنگ و سنت‌های اقوام :)

دلتنگی برای اسب

- تو روشون اسم گذاشتی؟
- بله قربان.
- نباید روی چیزی که حتما از دست میدی اسم بذاری.

فیلم سینمایی "اسب جنگی"

+ بعد از دیدن این فیلم به طور اتفاقی از شبکه نمایش، کمی جست‌وجو کردم و به فهرستی از فیلم‌هایی که درباره اسب‌ها ساخته شده رسیدم. احتمالا بزند به سرم و همه را دانلود کرده ببینم:) دلتنگ اسب‌ها شدم...

+ البته فیلم ثابت می‌کند که این دیالوگ اساس ندارد. هیچ قطعیتی در از دست دادن یا عدم از دست دادن چیزها نیست. کارگردان فیلم استیون اسپیلبرگ است و بسیار دیدنی. از فیلم‌هایی ست که زن تویش مرکز توجه نیست و برای فیلم تماشاچی نمی‌خرد بلکه فیلم حرف دارد، قصه دارد، جذابیت دارد.

+ و اسم گذاشتن نوعی موجودیت دادن است...