چقدر دلنشین است رها شدن در تخت، بعد یک روز سخت.
سوارکاری مرا به دنیایی که باید برد. دنیایی که در آن ماشین راه ندارد. همان دنیایی که باید در آن متولد می‌شدم. دختر روستایی ریزنقشی که گاهی به شیطنت سر وقت لوازم آرایش مادرش می‌رود و سرمه می‌کشد. دختری که هنوز دامن می‌پوشد و موقع دویدن باد دامنش را می‌رقصاند و پشت اسب می‌نشیند و پدرش اسب را قدم می‌برد. بعد سوارکاری می‌آموزد. می‌تازد و آویزهای روسری‌اش روی پیشانی تکان می‌خورد. درست مثل حالا، برای همه چیز اسم انتخاب می‌کند و صبح تخم‌مرغ‌ها را از زیر مرغ‌ها بر‌می‌دارد درحالی که با آن‌ها حرف می‌زند. اسم اسب پدرش را هم می‌گذارد غروب. هم اسم آن اسبی که دوهفته گذشته آورده بودند بیمارستان برای معاینه.
فقط ۶ ساعت است که آخرین جلسه این ترم تمام شده و من دلم هرلحظه تنگ است که بنشینم پشت میرا، گردنش را نوازش کنم و حالش را بپرسم. خیز بردارم بروم روی زین و از زمین کنده شوم. بعد قبل شلاق زدن عذرخواهی کنم و وقتی جلوی در مانژ میرا بی‌تابی می‌کند داد بزنم " این‌وری این‌وری " و هرچه پسر چابک سوار می‌خندد که " این چیه میگی، فقط فرمان بده " اعتنا نکنم. دلم تنگ است که بین گوش‌های اسب به غروب اهواز زل بزنم. به که بگویم که دوست دارم سوار اسبی خستگی‌ناپذیر تا آخر دنیا چهارنعل بروم؟
+ و دوره مقدماتی تمام شد و من هنوز حتی یک عکس با اسب ندارم. این یک علامت خوب است :)
+ فرجه امتحانات، فردا، اتوبوس، جاده، حرکت...
+ درس، درس، درس... به کمپین " از اول ترم از درس خواندن لذت ببرید " نپیوندید چون هنوز همچین کمپینی احداث نشده -_- ترم بعدی انشاالله.
+ نامه‌نگاری و پست‌دوستی هنوز به راه است. در انتظار پستچی با یک پاکت شیرینی هستم.
+ همه چیز خوب است و بهتر می‌شود... تکیه به خداوند.
+ جان تازه در بلاگ بدَمیم :)