لانه‌زنبوری

اولین شات را روی گنبد طلای حضرت امیر زدم. اوایل سفر اصلا یادم نبود دوربین دارم. حتی به گوشی هم رغبتی نداشتم. به ندرت یادم می‌افتاد فیلم و عکس بگیرم. بعدش که از مرز گذشتیم و رفتیم العماره و شب رسیدیم به جایی نزدیک کوفه و ساکن شدیم، فردا صبح تازه یادم آمد عکس بگیرم اما توان نداشتم. وحشت‌زده بودم. احساس می‌کردم نمی‌توانم کادر ببندم. احساس می‌کردم سوژه‌ها بزرگ‌اند و در کادر جا نمی‌شوند. احساس می‌کردم من و دوربینم برای ثبت این‌ها اصلا کافی نیستیم. بعدش که به ماه شب چهارده در خدمت گنبد طلای امیرالمومنین برخوردم که ماه مقایل ماه کوچک بود، دستم به دوربین رفت. نیت کردم و شات زدم. آن عکس انگار بهترین عکس تمام سفر است.
   بعدش هر چه تلاش کردم نمی‌شد. تمرکز نداشتم. از تعدد سوژه‌ها چشم‌هایم می‌پرید.زمان روی دور تند بود. لنز ثابت با فوکوس دیرش همه چیز را خراب‌تر می‌کرد. قدرت کادربندی بسته را نداشتم. عکس‌های اربعین تا بی‌نهایت باز بودند نمی‌توانستم عکس کلوزآپ بگیرم. با 50میلی‌متری ثابت هم نمیشد کادر وسیع ببندی. این اشتباهی بود که ناخودآگاه انجام داده بودم و ابزار خوبی نیاورده بودم. خودم هم در عالم دیگری بودم. احساس ضعف و ناتوانی داشتم. می‌خواستم گوشه‌گیر از هر عالمی غیر از تماشا باشم. در خلسه بودم و بی‌تاب.
   حالا که به عکس‌ها نگاه می‌کنم دلگیر می‌شوم. احساس می‌کنم چیزی را از دست داده‌ام که غیرقابل بازگشت است. احساس می‌کنم وظیفه‌ای را نادیده گرفته‌ام که رها کردنش شرم‌آور است. من با خودم چیزی نیاورده‌ام که شایسته اربعین و پیاده‌روی‌اش باشد. چیزی خیلی خیلی ناقابل آورده‌ام. البته هنوز سفر تمام نشده‌است. فعلا نوشتن باقی ست. نوشتن بهترین سوغاتی و شایسته‌ترین ره‌آورد است. نوشتن شاید انتهای سفر است. اگرچه امید است این سفر هرگز به پایان نرسد تا وقت مردن و حتی امید است جان ما هنگام جدا شدن از تن، از مسیر نجف-کربلا عبور کند و در یکی از عمودها ساکن شود. حالا که هوشیاریم و فاصله گرفته‌ایم می‌شود نوشت. حالا وقت نوشتن است، نوشتن از پیاده تا عشق.