لانه‌زنبوری

یه بند داره برف میاد به قول آقاجون مثل دم اسب. و من سرماخورده که واسه همین اصلا نرفتم آزمون فقط میتونم پشت پنجره برفارو ببینم و تازه تو خودمم مچاله بشم و زودی برم اون ور چون از درز شیشه ها سرما میاد تو. خب اگه برف نمیومد شاید بهتر بود. لااقل اینطور شکنجه نمی شدم. که برفو نگاه کنم و نتونم برم زیرش.
چه روز عجیبیه امروز. برف میاد منم به طور هیجان انگیزی امیدوارم. یه حس "می تونم" عجیبی تو نفس کشیدنم هست. یه حالی ام. انگار که رسیدم به خواسته هام. شاید انرژی برفه که اول ریزه ریزه میومدو حالا پا گرفته توم. شادم و حتی یه بغض خوشحالی دارم. چرا؟ نمیدونم.
حس میکنم خوشبختم. همین که میتونم پشت میز بشینمو چراغ مطالعمو روشن کنم خیلی خوبه. همین که اصلا کتابی برای خوندن دارم حتی. یا من میتونم ببینم برف رو. این خودش خیلی خوبه. اگرچه با دو روز تاخیر. اگرچه نمیتونم برم بیرونو برف بشینه رو مژه هام و نفس عمیق بکشم تا بخار نفسهام تو هوا رو ببینم عین دود سیگار.
گفتم سیگار یاد یکی از عموهام افتادم. یه بار عصبانی بود و تند تند سیگار میکشید و دودشو محکم میداد بیرون. انگار که حرص و خشم با اون دود بیرون بریزه. کاش منم میرفتم زیر برفو غصه هامو با نفس عمیق تند تند بیرون می دادم. میدیدمشون که دارن از بدنم خارج میشن و براشون دست تکون میدادم.
حالا که نمیام بیرون تا غصه هامو بدم بیرون، دوست دارم تصور کنم شادی و آرامش درست عین برف داره میباره به درونم. اول ریزه ریزه نم نم بعد میشه یه بند. به قول آقاجون مثل دم اسب.

خداجون، خیلی خوبی.